Fukuoka dag 2

Vanacht beter geslapen. In de ochtend per trein naar Daizafu gereisd, waar we de Shinto shrines (soort heiligdom, kleine tempels) hebben bezocht. Honderden andere touristen (waaronder vele Chinezen) hadden hetzelfde idee. Het is een mooie plek met watertjes waarin Koi karpers zwemmen, indrukwekkende bomen en dan de prachtige shrines zelf natuurlijk. De truc is echter om van het pad af te wijken en het bospad te kiezen dat bergop loopt. Ook dan kom je uiteindelijk bij een tempeltje uit, maar je ontloopt de drukte. Na 2 uur ging de reis per trein terug naar ons startpunt, de wijk Tenjin. 

De middag was weer voor onszelf om in te vullen. Dat deden we met een uurtje rondhangen in het winkelcentrum boven het station. Isabelle bekeek wat yukata's (traditionele Japanse kledij, lijkt op een kimono) en we kochten wat broodjes. Terug in het hotel zijn we in slaap gevallen. Aan de ene kant wel jammer van de tijd, maar een middagdutje doet ook wel goed. 

Isabelle had uitgezocht dat er een vuurwerkshow zou zijn in Ohoripark, het park van de vorige dag. Dit soort shows zijn een traditie in Japan en gaan vaak gepaard met de viering van het een of ander. Het park was veranderd in een overvol festivalterrein. De route naar de plek waar je uitzicht had op de show werd geflankeerd door tientallen eettentjes waar lange rijen mensen voor stonden. En rijen kunnen Japanners maken als geen ander; voor de metro, voor de trein, bij de bushalte, bij kraampjes. Kaarsrecht achter elkaar wordt er ingestapt of op de beurt gewacht. Prachtig om te zien.

Veel Japanse meisjes en vrouwen van alle leeftijden droegen traditionele kleding, yukata's (een soort kimono, maar dan van katoen) met in het gevlochten haar een bloem en aan de voeten houten slippers. Ook sommige mannen hadden hun eigen versie van deze kledij aan. Het heen en weer lopende publiek werd door tientallen politieagenten of veiligheidsmedewerkers met behulp van lichtgevende stokken (knuppels?) en... in goede banen geleid.

Het hoogtepunt van de avond was een spectaculaire, anderhalf uur durende vuurwerkshow dat zo'n beetje elke vuurwerkshow in Nederland tijdens oud en nieuw zou doen verbleken. Ongelofelijk. Het leuke hierbij is dat het publiek helemaal in de show opgaat en je hoort overal om je heen de oooh's en aaah's en 'kirei!' (mooi!) en 'sugoi!' (geweldig!). Dan is het hier wel aardig te vermelden dat onze lengte wel heel handig is in Japan. Isabelle's gelijke heb ik onder de Japanse vrouwen nog niet gezien en zelf ben ik met mijn 1.83 opeens niet meer gemiddeld. Het was dan ook niet zo gek dat tijdens de show niemand achter ons ging staan. 

We moeten morgen vroeg op om naar Hiroshima te vertrekken en daar slapen we in een traditionele Ryokan. Een hotel dat geen bed kent, maar waar je slaapt op een futon, een soort oprolbaar matrasje. In de kamer zelf ligt een mat op de grond waar je niet met je schoenen op mag lopen: de tatami.
(Robin)